18 Ocak 2006 Çarşamba

Cevaplar git gide kısalıyor,yazılanlar ne kadar uzun olursa olsun karşılıklar hep kısa.Sebebini arayacak kadar uzun düşünemiyor,hiç birşey yaparken buluyorum kendimi.Olur olmaz şeylerden işkillenip,bolbol kuruntu yapıyorum.Paranoyak değilim, sadece kafamı bulandıran beni zehirleyen birşeyler var.Beynimi yıkatırsam belki kurtulurum diyorum.

4 yorum:

Adsız dedi ki...

gerçekten beyin yıkattırma gibi bişi olsaydı da bazen yıkattırsaydık kurtulsaydık paranoyaklıktan..

Adsız dedi ki...

hic bir seyin herseyi isliyor beyninden, iclerine derinlere bir yerlere; asagilara dogru tasiyor ve orasi o kadar doluyor ki artik sadece gozlerinden duygularin tasmaya basliyor bir sure sonra. bos baktigini hissederken, hic bir seyi dusunmezken aslinda gozlerinden o amacsiz kalabaliktakiler bile bir seyler anlayabiliyor. iste bu dogru yol aslinda hic bir sey zannettigin icinde bazen senin de manalandiramadigin herseyi barindirabilmek. ne kadar kisaysa aciklamalar o kadar uzun aslinda anlatilmak istenen seyler.

pâquerette dedi ki...

kısa cümleler kurdukça, yürek acılarımın geçme zamanı uzuyor...

anonim dedi ki...

sorular o kadar bulandırıyor ki zihnimi,ancak uzun cümlelerin içine girince unutuyorum.cözumu orda ararken bulamasam bile elimdeki incelemedigim kelimeler umut oluyor arayıştayken..