6 Kasım 2006 Pazartesi

Akşama kadar izlediğim şu ekrandan kafamı kaldırıp bakıyorum etrafa ben de bazen.Sanıldığı kadar kayıtsız değilim.Ben de çevremde neler olduğuna bakıyor diğer insanlar gibi bir fikir edinmeye çalışıyorum.Olan bitenin benim asosyal oluşumla bir ilgisi yok.Bu benim kendimi ifade etme biçimim sadece.Hepimizin dinlenmeye değer güzel hikayeleri vardır.Bazılarımız bunları anlatma yahut dinleme noktasında yeteneksizdir,bazılarımız da daha kendine anlatırken sıkılır hikayesinden.Durumum aşağı yukarı bu,buna rağmen beni besleyen de bu.

3 yorum:

anonim dedi ki...

hikaye anlatacaksa dinleyene..dinleyene degil de anlayana..? anlasa ne farkeder anlamasa..

kalsın benim içimde içim..

pembedeniz dedi ki...

Kendi hikayemizden uazak duruyor olmak değil mi bizi bizden uzaklaştıran.Kendine uzak olan herkese uzaktır, aslında aslınA da uzaktır.Aslına uzak olana hersey hep uzaktır...
Asosyallik kendinden uzak olmaktır, diğerlerinden değil.
Ve neden hep en zoru benim hikayem diye düşünürüz ki ?

mina dedi ki...

Kendimi anlatmada beceriksizim
belki en iyisi anlatıp sonradan yanlış anlanmaktansa..